Fredagskvelden gjekk turen til kyrkjelydshuset. Hender ein sjeldan gong ein er innom der også. Og anledninga var boklansering. Ikkje så ofte med slike storhendingar her ute i dei grisgrendte strøk. Jubileumsbok for kyrkja vår som nyleg har feira 150 år måtte ein få med seg. Vi slektsgranskarar som er i kontakt med kyrkjebøker omtrent dagleg blir nok spesielt glad i både kyrkja og alt rundt ho. Bygning med interiør, gravplass med alle gravminna, og folket som gjer at kyrkja har eit liv. Både i notid og i fortid. Eg venta meg ei bok der vi fekk vita mykje om kyrkja vår. Og etter å ha sett gjennom og lese ein del  så sit ein igjen med ein veldig positiv opplevelse. Mykje godt bildestoff og gode bidrag frå mange skribentar. Og ein har og fått med hendingar som har tilknyting til kyrkja litt på avstand. Fine bilde og forteljingar frå bryllaupslag, om brudekrone/brudesølv og mange hendingar med tilknyting til kyrkja. Hesten i Andriaslia, «Kontrabassen» spent føre langvogna med kista der kona på garden Petrina skal ut på si siste ferd. Om lag halve mila skal dei fylgje kvarandre for siste gong. Eit anna sterkt, ja kanskje det bilde som gjer sterkast inntrykk er det alvorlege fotografiet av familien på Sagvolla. Dei 13 barna, 12 søner og ei dotter saman med mora som har minsteguten, dåpsbarnet på fanget, døypt same dagen dei fylgjer far til kyrkjegarden. Om lag 20 år er det mellom eldste og yngste i barneflokken, det gjer inntrykk. (sjå bildet frå boka). Sjølv om mor og barn var flittig, dyktig og arbeidsam så skjønar vi og at slekt og naboar her var gull verdt i ei tid der barnetrygd og Nav var framandord. (Sagvollen, bygdeboka side 183).

Oldemor Karen Jørgina vart konfirmert i 1866, då hadde dei starta på bygningsarbeidet med kyrkja, men ho måtte gå 5 mil (tur retur) for å bli konfirmert. Vi skjønar at det var kjærkomme med ny kyrkje. Den første i min familie som fekk oppleve kyrkjeleg storhende var gommor (farmor) Elen Petrine Elisabeth som vart døypt 1.1.1875. Det var vel 8 år etter at kyrkja var vigsla. Mora (oldemor) Karen Jørgina ser ut til å blitt funne verdig til å stå fadder eit par gonger før ho hadde si førstefødde til dåpen, ein dåp som kom halvåret før ho sto brud saman med barnefaren. Men utan at eg har statistikk på det så var det meir sporadisk at husmannsfolk var fadrar. Det var nok stas å stå framme ved alteret som vitne og det ser ut som dei som hadde krav på dei første benkane også var flittigast på kyrkjegolvet. Ja dette med å sitje på rett plass var viktig dei første åra og det er godt fortalt i boka kven som hadde faste plassar. Mine tippoldeforeldre og oldeforeldre av husmannsfolk måtte nok ta til takke med plassane bak som ikkje hadde namn.

Ei svært interessant (og viktig!) bok altså frå min ståstad. Ein feil (meiner eg) om eit ekteskap i Ørskog om ein krigsdeltakar, Ole Andersen som har fått namnet sitt på minnebautaen ved kyrkja gjer ikkje boka dårlegare (Sjå Andersgjerde her lenke, rettingar til bygdebok). Det einaste eg opprikteleg saknar er den fine Rekdalsongen. Den skulle då i kyrkjeboka for Fiksdal og Rekdal kunne få plass i boka når både «Fiksdalsong» og songen «Nakkebygda» er tatt med!

Løp og kjøp, berre kr 200,- for dette fine innbundne verken. Soknerådet, Fiksdal Sokn sel boka, eller du kan kjøpe den på trivelige Joker, Bygdebua Fiksdal. 

Sommeren er ikkje til for å lage heimeside og trykke for mykje på tastaturet. Derfor er det ei god stund siden hjemmesiden vart oppdatert. Tunge stunder har det også vært. I juli kom den triste meldinga om at eldste gode og snille søster Elisabeth var død og turen gikk til begravelse i Drammen. Gleda i sorga er å møte kjekke etterkommere og deres familier. I august ble det en snartur til Middelhavet sammen med søstre, svoger og nevø. Det var en trivelig tur.  Ellers så har det vært en sommer med massevis av turer til fjells og i marka. Nye fjell og nye fine området rundt omkring i nærområdet, i egen kommune og litt i nabokommunene. Spesielt er det Stikk-Ut turer som inspirerer. Dagens bilde er såleis fra en Stikk-ut tur i området. Det viser grensa mellom Bergen Stift og Trondheims Stift som det heite en gang i tida. Grensa mellom Sunnmøre og Romsdal og mange vil og hevde det er grensa mellom vestlandsk og midtnorsk. Nå skal sørsida av denne grensa bli en del av byen Ålesund. Vi på nordsida blir heldigvis værende romsdalinger og skal styre oss selv i vår gamle landkommune Vestnes.

Så har jeg vært sterk engasjert i «Prosjekt Forsen» denne sommeren. Rundt 30 turer har det blitt de om lag 3 km dit opp til fots fra Rekdalsetra. Det har vært fisking i vatnet, og arbeid med båtstø og hus til båten. Kjekt og nyttig arbeid til glede for folk som vil oppleve naturen vår. Nå har vi gjennom Idrettslaget fått til en fin plass med gapahuk og båt til fri bruk for alle. Så får vi bære over med at kommunene ikke var fornøyd med måten vi dro fram båten. Men hvordan skulle vi gjøre det da når båten ikke ville fly av seg selv… De to bildene nedenfor er tatt med omtrent 100 års mellomtid. I mange år har vi snakka om å få fram en ny båt som skal være til bruk og glede for alle. Nå er den på plass og ildsjel og prosjektleder Haldor sammen med hjelpesmann Oddvar kan ta seg en fisketur med oteren. De to sammen med undertegna har gjort storparten av arbeidet der i år.

I dag har jeg også lagt ut siste del av folket på Øygarden i «Tillegg og rettelser» i bygdeboka. Mange spennende personer med stor etterslekt som jeg håper noen kan få glede av. Har prøvd å få med mer personalia om den relativ store flokken som flytta til og alle de som flytta ut igjen for 100-170 år siden. Om disse kan du lese her, lenke:  Folket Synnom Elva, Strupen og Øygarden.