Hanibalsøya eller Løvøya, og eit slektstreff på Geni  

Eg har ein konto på Geni, og har lagt inn så mange slektningar (forfedre) som gratisversjonen av Geni tillèt. I utgangspunktet er eg litt skeptisk til slike program av den grunn at det blir lagt inn masse slektsrelatert som ikkje er skikkeleg dokumentert og nokre gonger beviseleg feil. Men nok om det. Det dukkar stadig opp for meg ukjente personar som eg skal vare i slekt med. Og det meste er nok rett. Her eine dagen beit eg merke til ei dame frå Løvøya eller Hanibalsøya i Vatnefjorden som øya heite på 1600-talet. Nysgjerrig som eg er så måtte eg sjå på kva for eit slektskapsforhold eg hadde til Ingeborg Anna Petersdatter fødd i 1893 og som var gift ute på Moltumyr i Herøy.  Eg måtte då legge Ingeborg Anna og foreldra inn i slektsprogrammet mitt og der dukka besteforeldra til Ingeborg Anna opp. Dei hadde eg lagt til tidlegare. Dei budde på øya Tautra i Romsdalsfjorden men kom opprinneleg frå Vestrefjorden, frå Eik og Langset. Og då finn eg ut at Ingeborg Anna si bestemor er søster til oldemor Martha på Byrkjevolla som kom frå nabogarden Eikebakken. Far min han Petter Bjerkevoll var tremenning til Ingeborg Anna på Løvøya, tjukkaste slekta altså som har hamna på Moltustranda på Gurskøya.  Ja faktisk enda meir i slekt enn kva Geni fortalte. Men ikkje nok med det, Peter Løvøy selte bruket på Løvøya og slo seg ned på Moltustranda. Barna (søskena til Ingeborg Anna) følgde med og då har/hadde eg nok ein stor flokk med 4-menningar ute på Gurskøya. og er det nokon som ønsker å utveksle slektsforbindelsar så er det berre å ta kontakt.

Bygdeboka for Vatne seier at Johanne/Johanna mor til Ingeborg Anna hadde ein bror på Hofset i Vatnefjorden. og når eg tenkjer etter så var det snakk om Hofset og ho Hofset-Olina i barndomstida. Ho brukte å vare på besøk på «Hauå» med bestemor og bestefar. Og det var kanskje ikkje så rart. Bestefar var søskenbarn både til Johanne på Løvøya og Elias på Hofset, far til Olina. Olina (1893-1971) altså fødd samme år som Ingeborg Anna og dei to jentene var sikkert bestevenninner, naboar som dei var. Hofset-Olina var også fadder på far min i 1909.

Løvøy er eit fint namn men det offisielle namnet på øya og matrikkelnamn har heilt fram til vår tid vore Hanibalsøya. Den fråflytta øya er fortsatt eigen gard med gardsnr. 107. Første mann vi kan knytte til øya er Hanibal Gjelsten (les om han her: Lenke) som rundt 1600 budde i Vatne sokn. Og namnet Hanibalsøy har vi funne så tidleg som i 1645. Hanibal kom seinare til Gjelsten i Vestnes. Men så dukka det opp ein kar på Hanibalsøya rundt 1660 som heite Løve (Løfve) og så begynte folk å kalle øya for Løvøya etter han. Løvøy eller Løvø brukt som etternamn kan eg ikkje finne før rundt 1900. 

Eg burde hatt ei bilde frå Hanibalsøya (Løvøya) i dag, men det har eg ikkje. Men Johanna mor til Ingeborg Anna hadde foreldre frå Vestrefjord, Eik og Langset og dei gardane ser vi her ein vakker augustdag i 2016 på kvar si side av fjorden. Og herifrå og til Hanibalsøya er det en rotur på vel 3 kilometer. 

Nokre ord om slektsinteressa i dag.

Kva er det som er så spennande? Det startar vel for dei fleste med å samle aner og finne namn på dei som var før oss. Men etter kvart har det blitt slik, i alle fall med meg at det er menneska vi stammar frå som blir meir og meir viktig. Vi veit at det handlar om lenkar som genetisk er knytt til kvarandre frå generasjon til generasjon. Og i tillegg til genane er det den lærdom og oppfostring som vart levert vidare frå foreldre og besteforeldre ein levde saman med og fekk den nødvendig livsrøyndom frå som ein måtte ha for å overleve.  

Kva om fattigjenta Guri oppe på Hallvardsetra i Ørskog ikkje hadde møtt Knut som var i teneste på ein gard på andre sida av fjellet, inne i Tresforden, ja så hadde ikkje eg og heller ikkje dei andre etterkommarane til Inger Sirene vore til.

Ja kven var dei to, Knut og Guri som møttest der i grenselandet mellom Sunnmøre og Romsdal ein haustdag i 1792. Var dei kjærastar eller var det eit tilfeldig møte som var over etter ei lita ri. Kirkeboka fortel ikkje anna enn at ei lita jente, Inger Sirene kom omtrent ni månader seinare var «uægte» ved dåpen og vi får i tillegg namn og tilhaldsstad til foreldra som var ei pige og ein dreng. Men det å få eit uekte barn som prestane kalla det i boka (uekte/uægte kjem av utanomekteskapeleg)  var straffbart og skulle meldast til futen, og kanskje kan eg finne meir om tipp tippoldemor Inger Sirene i ein rettssprotokoll, men så langt har eg ennå ikkje komme i forskinga mi.

Men eg veit at Inger Sirene var fødd fattig og døde fattig som så mange andre i slekta. Slik var det for svært mange på denne tida, og fattigdommen var ikkje noko ein rådde med sjølv. Men det ein rådde med var ståpåviljen for å klare seg. Finne nok mat og varme til seg og sine og ikkje minst halde humøret oppe for å kome seg gjennom dei mørke dagane. Hjelpe kvar andre gjennom harde barnefødslar der vi veit dødelegheita var stor. Ja ein skulle vare av god heil ved for å klare seg. Og kanskje var det like mykje glede og  varme i dei trekkfulle små husmannsstovene på den tida som vi finn i våre heimar i dag. Ein måtte glede seg over livet slik det var, slik kunne ein halde ut og leve vidare.

Slik levde Inger Sirene seg gjennom eit langt liv. Ho blir ei av dei mange kvardagsheltane mine. Utgangspunktet var altså ikkje av dei beste. Folketellinga i 1801 fortel at Inger Serine er eit «fattig uægte barn – Underholdes av Sognet» Ho bur då saman med bestemora Marte på Viset i Ørskog, ei «Gammel pige – Ugift- Lægdslem» At ho var legdslem betydde at ho ikkje lenger hadde fast heim, men vart sendt frå gard til gard. Korleis bestemor og barnet hadde det veit vi ikkje, mykje kom an på folket dei budde hos. Men på Viset var det slekt og naboar, så kanskje var det ikkje so ravgale.

Inger Sirene kom til Stordal lenger inne i Storfjorden og vart der gift med mann av same stand. Lars Nilsen fødd «uekte» i Molde og kom derifrå til Stordal, han hadde truleg vakse opp utan foreldre. Dei to, Inger Serine og Lars stifta familie og fekk seg ein husmannsplass dei skulle leve av. og dei levde lenge, Inger Serine vart 82 år og Lars 81 år og det i ei tid der forventa levealder var om lag det halve av dette. Inger Serine fødte 6 barn og først kom tippoldemor Anne Birgitte. Takka vare at framsynte bønder på Rekdal, ute ved kysten rundt midten av 1800-talet fant ut at dei ville ha meir folk til utvikling og verdiskaping i bygda så kom Anne Birgitte og mannen Petter hit. Petter var født på Korsedal, ein av dei mange tungdrevne små gardane langt oppe i fjellsida i Storfjorden som nå er fråflytta. Dei var mange familiar inne frå Storfjorden som fekk seg gode husmannsplassar på Rekdal men det er ei anna historie.

Dette var eit møte med nokre av dei spanande medlemmane av slekta, og det er så veldig mange av dei som blir heltar på kvar sin måte. Det er slett ikkje rart at ein blir fole glad i dei historiske personane ein oppdagar og at slektsgranskinga nokre gangar blir lidenskapeleg. 

Bildet i dag er ein modell far min Petter laga av huset som Anne Birgitte og Petter bygde då dei kom til Rekdal omkring 1856. Huset slik far huska det (rive rundt 1950?) var nok litt påbygd i forhold til det opprinnelege. Det eg blir påminna om når eg ser huset er kvifor eg ikkje fikk vite litt mer om hus og folk som levde der. Eg veit grunnen. Far var levande interessert og ønska å fortelle om besteforeldre og oldeforeldre, men ingen ville lytte og då stillna sjølvsagt fortellergleda. Når ein så i godt voksen alder fekk interesse for å få meir kunnskap om forfedrane var dei som som visste noko borte. Derfor ei oppfordring til yngre generasjonar til å få den levande historia muntlig overlevert. Spør og grav, for dei fleste vil så gjerne fortelle det dei veit, gode historier er gull verdt. Og husk å få navn på personar på dei gamle bildene!   

I dag vil jeg først minnes min kjære svoger Arne som vi har fulgt til den siste kvile. En humørspreder har gått bort og det skjedde så alt for fort. Vi må takke for mange fine stunder sammen.

De siste dagene har vi fått litt vinterstemning med kvite marker og kjekt er det å sjå unger som boltrer seg i snøen. For oss eldre er det kanskje mest til besvær men slik skal det være.

Så har jeg fullført korrigeringer og tillegg i bygdeboka for Rekdals midtbygd. Det kan vi finne under Gardsnr 78 Rekdal, fra Hansgarden til og med Trondgjerde 

Vi kan jo merke oss at de som er etterkommere etter Ola Knutsen Vikås på "Sveinnbakken" med "kuske-barna" Andrina, Ingeleiv og Iver og som har brukt bygdeboka som kilde for forfedre, bør inn og korigere litt. 

Ellers så oppfordrer jeg til å melde inn korrigeringer og tillegg til desse sidene. Nyere slektsledd vil også bli lagt inn der det er ønsket.

Dagens bilde er fra Rekdals midtbygd trolig tatt fra løa på Rekdalsbakken. År litt usikkert. Stolpene vi ser er nok telefonstolper. Vet ikke når telefonen kom til Rekdal, det var nok noen år etter 1900. Ser at den første telefonsamtalen i Tomrefjord var i 1903. ("Tomrefjordboka" side 526). Det gikk nok ikke så mange år før også bøndene på Rekdal hadde telefon. Huset på Stuvolla som vi også ser på bildet er bygd ca. 1910. Jeg tror det er "gamlebua" vi ser til høyre for skulen. Bua skal være bygd i 1914. Vi kan tippe at bildet er fra 1915-1920.  

Vi har kommet til februar og sola stig på himmelen for kvar dag. Men enda vil det gå 3 veker før jeg får sjå den her jeg bor. Trøsta er at når den først kommer så går det kun 2-3 uker til vi har den fra tidlig morgen og til sene kveld. Vi har hatt en merkelig vinter og lite snø. Så det er fint å rusle omkring og studere naturens mysterier. Både vokster og hvordan landskapet har blitt forma. Og så er det spora etter våre forfedre som vi ser rundt omkring. Spesielt legger vi merke til de gamle steingardene som må ha vært et hardt slit for å få opp. Dette gjelder både garder mot utmark og murer mellom gardene. Om disse skal jeg kanskje skrive mer om senere på egen side.

Siden sist har jeg også lagt ut litt historie om Kristengarden og Andersgjerde.

Det som vi kan merke oss med disse gardene er at det nok er en del feil i bygdeboka når det gjelder «Rekdalslekta» i Molde. Vi vet jo at Bjørnstjerne Bjørnson sin modell «Thomas Rendalen» stammer fra denne slekta. Dette er lagt ut i korrigeringer og tillegg i bygdeboka.  

Jeg har også lagt ut ei historie som jeg fant i Dagbladet fra 1874. Om Daniel (eller David?) som hadde vært litt langfingret på en av Rekdalsgardene og som enda med noen dager i kasjotten. Den historia finner vi under lenke: Lokale historier.

Ved siden av her en bit av gjæresgarden ovenfor husa mine, og under er litt av muren langt fremme i Snaufjellet som danner grense mellom Rekdal og Gjelsten